Kultura Współczesna – e-wydanie – 2/2010

POPRZEDNIE NUMERY CZASOPISMA DOSTĘPNE W SEKCJI "NUMERY ARCHIWALNE"

Kwartalnik Kultura Współczesna. Teorie. Interpretacje. Praktyka wydawany jest nieprzerwanie od 1993 roku – najpierw przez Instytut Kultury, a od 2003 roku przez Narodowe Centrum Kultury. Pismo jest forum Polskiego Towarzystwa Kulturoznawczego, które sprawuje pieczę nad jego zawartością. Zachowując status kwartalnika naukowego, periodyk wpisuje się w najbardziej aktualne debaty poświęcone kulturze, naukom o kulturze, jak również zjawiskom około kulturowym. Jest otwarty na inne środowiska opiniotwórcze w kraju i za granicą, pragnie być płaszczyzną wymiany myśli i dyskusji wykraczających poza Akademię. Na poszczególne numery kwartalnika składają się artykuły o charakterze teoretycznym i metodologicznym, omawiające współczesne problemy kultury kontekstach historiozoficznych, socjologicznych i praktycznych. Opracowanie koncepcji merytorycznej kolejnych numerów i ich redakcja naukowa powierzane są naukowcom reprezentującym różne środowiska akademickie, z różnych punktów widzenia analizującym problemy kultury współczesnej.  Radę naukową pisma tworzą profesorowie: Stefan Bednarek, Erika Fischer-Lichte, Knut Andreas Grimstad, Bohdan Jung, Ralf Konersmann, Ewa Kosowska, Ewa Rewers, Paweł Rodak i Anna Wieczorkiewicz.  Redaktorem naczelnym Kultury Współczesnej jest od roku 2006 profesor Andrzej Gwóźdź z Uniwersytetu Śląskiego.

Nie każdy opór w kulturze znajduje wystarczające środki, by przekształcić się w kulturę oporu, nie wszystkie strategie wywrotowe mają szansę stać się alternatywną praktyką polityczną, naukową, artystyczną. Kultury oporu mogą istnieć tylko wtedy, gdy rozwija się myśl krytyczna. Tym różnią się od społecznych ruchów oporu oraz tożsamości oporu. Pozornie chodzi tutaj o to samo – o mechanizmy władzy, przemocy symbolicznej i konsumpcji, w kulturach oporu jednak czynnik krytyczny i konceptualny wysuwają się na pierwszy plan. Status teorii krytycznych, polityczne usytuowanie, przyjmowane ontologie mogą się różnić. Podstawowe decyzje – „zdolność wiedzy”, wola kwestionowania, przekonanie o wywrotowej sile praktyk kulturowych – pozostają jednak wspólne. Podmioty subwersyjne odnoszą się sceptycznie do wszelkich transcendentalnych uzasadnień, są zatem zmuszone do wytwarzania własnych; nie tylko wewnątrz dominujących porządków symbolicznych, lecz także prawomocnych porządków wiedzy.