Kultura Współczesna – e-wydanie – 2/2015

POPRZEDNIE NUMERY CZASOPISMA DOSTĘPNE W SEKCJI "NUMERY ARCHIWALNE"

Kwartalnik Kultura Współczesna. Teorie. Interpretacje. Praktyka wydawany jest nieprzerwanie od 1993 roku – najpierw przez Instytut Kultury, a od 2003 roku przez Narodowe Centrum Kultury. Pismo jest forum Polskiego Towarzystwa Kulturoznawczego, które sprawuje pieczę nad jego zawartością. Zachowując status kwartalnika naukowego, periodyk wpisuje się w najbardziej aktualne debaty poświęcone kulturze, naukom o kulturze, jak również zjawiskom około kulturowym. Jest otwarty na inne środowiska opiniotwórcze w kraju i za granicą, pragnie być płaszczyzną wymiany myśli i dyskusji wykraczających poza Akademię. Na poszczególne numery kwartalnika składają się artykuły o charakterze teoretycznym i metodologicznym, omawiające współczesne problemy kultury kontekstach historiozoficznych, socjologicznych i praktycznych. Opracowanie koncepcji merytorycznej kolejnych numerów i ich redakcja naukowa powierzane są naukowcom reprezentującym różne środowiska akademickie, z różnych punktów widzenia analizującym problemy kultury współczesnej.  Radę naukową pisma tworzą profesorowie: Stefan Bednarek, Erika Fischer-Lichte, Knut Andreas Grimstad, Bohdan Jung, Ralf Konersmann, Ewa Kosowska, Ewa Rewers, Paweł Rodak i Anna Wieczorkiewicz.  Redaktorem naczelnym Kultury Współczesnej jest od roku 2006 profesor Andrzej Gwóźdź z Uniwersytetu Śląskiego.

OD ANIMACJI KULTURY DO ANIMACJI LEKTURY

Bujnie rozwijająca się w Polsce animacja kultury to dziś wiele lat doświadczeń konkretnych działań, ale także wyrastającej z nich refleksji teoretycznej. W tym kontekście kultura pojmowana jest na sposób antropologiczny - jako całokształt tego, co tworzą komunikujący się ze sobą ludzie. Celem artykułów zebranych w numerze 2/2015 kwartalnika "kultura Współczesna" jest refleksja nad tym, jaką rolę w tej dziedzinie mają do odegrania państwowe instytucje kultury. Największą i najbardziej skomplikowaną siecią takich instytucji jest w Polsce sieć bibliotek publicznych, których rola polega nie tylko na gromadzeniu i udostępnianiu publikacji odpowiadających potrzebom danej społeczności, ale także na animacji kultury lokalnej. Chcielibyśmy skonkretyzować tę skądinąd szczytną ideę, stawiając pytanie o to, w jaki sposób podstawowe działanie tego rodzaju instytucji, a więc animacja lektury, jest narzędziem, pretekstem bądź środkiem do twórczego działania w lokalnej społeczności z uwzględnieniem jej kulturowej specyfiki (wykluczeni, mniejszości, tradycje regionalne etc.). Nasze spojrzenie skupia się na bibliotekach, ale problem stawiamy szerzej - co wiedza antropologiczna pozwala nam powiedzieć o kulturotwórczej roli takich instytucji (zwłaszcza państwowych instytucji kultury), które nie są popularnym przedmiotem dociekań antropologów czy kulturoznawców. Publikowane wyniki ilościowych i jakościowych badań współczesnej polskiej kultury czytelniczej budzą emocje wynikające z dotknięcia ważnych punktów zbiorowej samowiedzy Polaków; analiza dyskursu animacji lektury w Polsce jest dobrym sposobem na obnażenie dynamiki i napięć rządzących tą sferą rzeczywistość - ze wstępu dra Romana Chymkowskiego. Poza częścią tematyczną pisma, nowy numer przedstawia dyskusję redakcyjną. Punktem wyjścia dla niej jest tekst prof. Izabelli Bukraby-Rylskiej, w którym prezentowane są przemiany, jakie zaszły w humanistyce współczesnej.